برف زمستان

نیمه شب همدم من ، دیده ی گریان من است.

ناله ی مرغ شب از حال پریشان من است.

در همه ی عمر دمی خاطر من شاد نبود!

گریه انگیزتر از مهر من آبان من است.

خنده ها بر لب من بود و کس آگاه نشد!

زین همه درد خموشانه که بر جان من است.

به بهارم نرسیدی ، به خزانم بنگر

که به مویم اثر از برف زمستان من است

غافل از حق شدم و قافله ی عمر گذشت

ناله ام زمزمه ی روح پشیمان من است

گر به سرچشمه ی توحید رسم جاویدم  

ور نه هر لحضه ی من نقطه ی پایان من است

در بر عشق بسی دم زدم از رتبت عقل

گفت:خاموش که او طفل دبستان من است.

شعر از: مهدی سهیلی